Op een dag wordt je gegrepen door iets wat je nog nooit gezien hebt en dat blijft je je hele leven bij. Eind jaren zeventig begin jaren tachtig van de vorige eeuw waren de hoogtijdagen van het Nederlandse wielrennen. Op de televisie zag je de renners op fietsen rijden die onbereikbaar ver weg leken. De koning te rijk was ik op mijn geleende oranje Peugeot afgemonteerd met Simplex derailleurs.
Op een dag in 1982 verscheen mijn ome Hans in Enkhuizen, hij kwam afscheid nemen van de familie. De volgende dag zou hij naar New York gaan voor een computerbeurs, om daarna deel te nemen aan een fietstocht van oost naar west door de Verenigde Staten in het kader van 200 jaar handelsbetrekkingen. Om zijn fietsframe te kunnen vervoeren liet hij nog even een zak van zeildoek maken bij van Kalsbeek.
In mijn beleving zag ik voor het eerst een echte “race”fiets.
Het was een RIH, ik moet de die dag aardig onder de indruk zijn geweest want het is me altijd bijgebleven. De weinige keren dat ik mijn oom gesproken heb ging het altijd over fietsen en fietstechniek. Altijd herhaalden we even in hoofdlijnen de geschiedenis van het merk RIH dat was gevestigd aan de Westerstraat van de Amsterdamse Jordaan.
Meer dan honderdduizend kilometer is er met deze fiets gereden. Eind jaren zeventig origineel uitgevoerd met verchroomde achter- en voorvork, stuurcommandeurs, een triple crankstel, Weimann center pull remmen en een dynamo onder de crank. De fiets is uitgerust met spatborden en bagagedragers om te kunnen reizen. Tijdens zijn ziekbed, vlak voor zijn overlijden in 2013, heeft Hans me de fiets gegeven. Het was zijn tweede RIH, de eerste was gestolen.
Het kon niet uitblijven of ik moest zelf ook zo’n op maat gemaakte fiets uit de Jordaan hebben. In 1984 was het zover, met drie door Hans getypte pagina’s waarin stond waar de fiets aan moest voldoen werd er eentje aangemeten. Verchroomde voor- en achtervork, dubbel gelakt, Weimann center pull remmen, Suntour derailleurs en Campagnolo naven. Op een vroeg ochtend in 1996 werd de fiets voorzien van een “kattenrug” door hem op een vluchtheuvel te plaatsen.
Het volgende RIH frame kwam eind jaren negentig van de vorige eeuw op mijn pad. De eigenaar had hem eind jaren zeventig laten bouwen ten tijden van zijn actieve wielercarrière. De fiets was in de loop der jaren compleet gestript en moest met beperkte middelen worden opgebouwd om deel te kunnen nemen aan de toertocht Parijs-Roubaix. Stalen frame is toen kaal gemaakt en geverfd met Hammerite. In 2012 schonk de eigenaar, het overblijfsel als nog aan me.
De laatste RIH heeft de eigenaar me in 2010 gegeven. Na meer dan 30 trouwe jaren en 435.000 kilometers moest de fiets plaatsmaken voor een elektrische.