Statement

Met de terugkeer van Lance Armstrong, in het sterke Astana onder leiding van Johan Bruyneel, was het te verwachten dat de Tour de France gecontroleerd verreden zou worden. Je heet natuurlijk niet voor niets “The Boss”. Neem daarbij om het “spannend” te maken een niet al te moeilijk parcours, en je houdt over een oersaaie wedstrijd.
Dat moet de UCI en ASO voorzien hebben dus bedachten ze een aantal weken terug om 2 etappes, als experiment, zonder oortjes te rijden. Zoals te verwachten was, waren alle partijen akkoord.

Als wielerploeg heb je geen ander keus, met giganten als UCI en ASO als partij. De deelname aan de grootste wielerwedstrijd van het jaar, wordt je zo maar ontzegd als dwars je gaat liggen.
Maar als de eerste grote dag aanbreekt, en er wordt gestart zonder oortjes, dan wordt er een statement gemaakt.
Er wordt 160 kilometer afgelegd in toer fiets tempo om vervolgens de laatste 40 kilometer er een wedstrijd van te maken.
Zonder oortjes zou gevaarlijk zijn omdat de ploegleiders en hun staf, de wielrenners niet op tijd kunnen waarschuwen voor obstakels in het parcours. Daar valt wat voor te zeggen, maar wat als je de voormalige ploegleider Manolo Saiz in je oren hebt te tetteren.
Het is duidelijk dat zonder moderne communicatie de ploegleider veel minder grip op zijn renners heeft. De ploegleider van Milram, Gerrie van Gerwen maakt zelfs de vergelijking met de weerstand tegen de komst van de derailleur, om zijn standpunt kracht bij te zetten.
Als je dan zo nodig wat duidelijk wil maken doe het dan goed, het enige verschil met de vorige etappes is de gemiddelde snelheid, het koers verloop was exact hetzelfde. Kopgroep wordt terug gehaald in de laatste kilometers, gevolgd door “massa”sprint.
Dan wordt je toch weer overmand door weemoed, toen er nog geen oortjes waren, er gewoon even een “sit in” werd georganiseerd of Bernard Hinault die gewoon even een “cakie” uitdeeld aan een stakingsbreker.
Dat waren nog eens “andere tijden”.